BINKOM BLUES 2009
website
SATURDAY SEPTEMBER 19 - ZAAL SANTRO BINKOM
reporter: witteMVS
photo: Freddie
comments: mail
Even leek het erop zaterdagnamiddag dat het Indian Summer weertje voor stoorzender zou gaan spelen wat de opkomst van het publiek betrof. Maar tegen dat Chilly Willy het plankier beklom, zat Santro zo vol als het spreekwoordelijke ei. Ook de welkomsthal die in Binkom onder tentzeil wordt georganiseerd zat stampvol. De barbecues werden dus blijkbaar uitgesteld tot zondag, zoals in mijn geval. De Stella ging goeie zaken doen, dat zat er dik in. Binnen in de zaal was het net iets te warm, maar de bands die ons vanavond gingen entertainen zouden ons dit ongemak met gemak doen vergeten. Bovendien is het makkelijk in en uit lopen in Santro, zonder dat je echt iets hoeft te missen van de muziek.
Ik was zowat de eerste ter plekke, op de organisatoren en de crew na, en hier en daar een persjongen of meid van onze geachte collega’s in blues- en rootswereldje. Door omstandigheden, als het weer ondermeer, was ik mij gaan verplaatsen met de motor. Eén en ander noopt een mens tot aangepaste stevige kledij, je weet maar nooit dat je dag gekomen is om moeder aarde van zeer nabij aan een nauwkeurig onderzoek te onderwerpen. Mijn lederen wambuis kon ik afleggen, doch mijn dito trousers zou ik de ganse avond tot mijn groot ongemak moeten verdragen. Of dat op mijn wezen af te lezen was, weet ik niet met zekerheid. Wat wel zeker was, was dat Marcel van d’Aa Stoazze mij voorzichtig vroeg of ik gekomen was om amok te maken. Ik zei hem dat dat niet meteen mijn plan was geweest, maar ik zou hem zeker roepen moest het mij bekruipen. Ondertussen was het collegaschap in vollen getale komen binnenwaaien, waaronder mijn partner in crime, de Freddy. Voor één keer was ik de eerste geweest, maar hij vond het niet erg. De Luc was ook bij de vroegen, nogmaals bedankt voor de ouwe Stones, Luc. Nu moet ik hun elpee’s niet meer proberen te draaien in mijn wagen. Dit terzijde.
CHILLY WILLY (B)
website
CD review
Chilly Willy Etcetera was uitgenodigd om te doen waar ze zo immens goed in zijn, het publiek opwarmen. En ofschoon dit niet echt nodig was bij de heersende temperaturen, kweten ze zich toch gewetensvol van hun taak, met als gevolg dat de ketel begon te fluiten, de gemoederen waren verhit. Den Huibbe is een slecht vel.
Als hij zag dat de boel begon te stomen deed hij er nog een schep bovenop. ‘Teena Neena Nu’ nog aan toe. Het mocht niet baten, er kwam geen amok van. Maar de sfeer zat er al van in het begin in.
Igor kwam met z’n koper het toneel op geklefferd, ook hij had er zin in en een confituursessie met de bende van Huybbe op een hot saturday night zag hij wel zitten. Eén en ander leidde tot Gratefull Dead-achtige excesjes met Alain ‘AC’ in de rol van Jerry Garcia. Maar wees gerust, het bleef aardig verteerbaar en leidde naar een vroege climax van het herfstfestival.
THE ELECTROPHONICS (NL)
website
my Space
music samples
video
CD review
De Nederlandse Electrophonics zorgden ervoor dat we met beide voeten op de grond terugkeerden. Waarbij ik niet wil gezegd hebben dat ze voor een anti-climax zorgden. Met hun ‘volwassen’ swing en jump blues nodigden ze echter eerder tot eerbiedig luisteren dan tot losbollig headbangen en rondhuppelen.
De Electrophonics zijn een bovenbeste band en ook zij deden waarvoor ze waren ingehuurd, namelijk een aangenaam swingend potje muziek neerzetten met hun bekende flair voor timing en ritme. ‘Catch That Swingtrain’ is hun leuze, en dat was wat nagenoeg iedereen deed voor een ritje door electrofonisch jumpblues landje. Leadzanger/ smoelschuiver Stephan kon echter niet voor het volle pond overtuigen vanavond, en ‘ondanks zijn looks’ ook niet bij de vrouwen, aldus Katrientje, en die vertrouw ik voor honderd percent op dit terrein.
THE PERPETRATORS (Can)
website
my space
music samples
video
CD review
Wie wel nog van een kim kan gewagen, of van héél veel kimmen zelfs, zijn The Perpetrators uit Winnipeg, Manitoba, Canada. Waar dat ligt ? Draai uw wereldbolletje een halve toer rond en voilà se, je kan er niet naast zien. Die Canadese provicie is haast zo groot als Europa.
Daar hebben ze de kimmen nog in pacht. Jason Nowicki en zijn nieuwe kornuiten hadden er duidelijk zin in. Dat hadden ze vorige week ook al in de Loods in Aarschot. Hier in Binkom konden ze ook nog genieten van Hageland’s beste geluidskunstenaar, en hun erkentelijkheid hebben ze niet onder stoelen en banken gestoken. Vanaf de eerste tonen van ‘Garmonbozia’ hadden ze de mensen op hun hand en met hun ‘55th Street Boogie’ en hun fantastische versie van ‘Give Me Back My Wig’, die kan concurreren met deze van Ike Turner, dreven ze de gemoederen ten top.
De nieuwe drummer en bassist zijn al goed ingewerkt, en het feit dat de instrumentendans voorlopig geen ingang meer vindt, ben ik al bijna vergeten. The Perpetrators komen altijd zeer energiek uit hun hoekje. Dat was ook zo in de Santro. Het bescheiden catwalkje heeft goed zijn dienst gedaan. ‘Baltimore’ droegen ze dankbaar op aan hun Belgische road manager Dominique.
Een pracht van een zeer sterke hedendaagse song, die het ook zeer goed zou doen bij onze nieuwe jonge stroom Brusselse rootsrockers zoals The Black Box Revelation & cie. En met ‘Six Pack’ verduidelijkte hij ons dat je in Winnipeg met een six pack bier niet heelhuids thuis komt. Godsamme, wat moet dat geven met een kartonnetje Stella of Jupiler ? Zeer sterke set van onze graag gezien ‘Plegers’, ze pleegden een waardevol en stomend setje te plegen. Wie pleegt beter ?
DANA FUCHS (US)
website
my space
video
CD review
Ze mag er natuurlijk zijn, onze Dana Fuchs, every inch of her tall and georgeous body. Is het niet Guido ? Maar vandaag kon ze ons net niet al het voorgaande van deze avond doen vergeten. How comes ? Ik kon er niet zo meteen de vinger op leggen, maar ergens meende ik een klein spoortje van vermoeide verveling te ontwaren. Of misschien heeft het te maken met het feit dat ze zich met een twintigtal nummers uit de slag moet weten te trekken.
Het voortdurende toeren, maakt dat ze geen CD’tjes kan maken. Het enige schijfje dat ze tot nog toe kan aanbieden, en dat sinds drie jaar onderhand, is haar ‘Live in New York’ album met dus die nummers erop die ze ons vanavond kwam voorzingen. Maar zingen kan ze dus wel, geen soulstem weliswaar, maar een degelijke en bijwijlen sensuele rockstem.
Onze voorkeur gaat nog steeds naar haar vertolkingen van ‘Bad Seed’ en ‘I’d Rather Go Blind’ than to see you walk away… So do I. Naarmate de show vorderde gaf ze zich helemaal aan ons op de catwalk. Neem en eet….haast pontificaal… En de hel barstte helemaal los met het satanische Beatles-lied ‘Helter Skelter’ op welker tonen Manson Sharon Tate keelde.
Toch nog een nieuwe in de bijt met Led Zeppelin’s ‘Whole Lotta Love’ dat ze uit dezelfde kelders leek op te diepen als Robert Plant en zo stevende ze af op een schitterend finale van Binkom.
Ite missa est. Helaas. Toch weer zeer geslaagd deze editie van Binkom Blues. Bravo Guyke, zie nu, hij moet op de tippen van zijn tenen staan om Dana een kus te geven. Johan Binkom begint hierna een carrière als presentator van de Laatste Show op Eén. Wellicht wordt dat dan de Allerlaatste Show. En Malika liep rond en controleerde, zoals het een echte manager betaamt.
witteMVS
'Happy Few'
'Headliner for Binkom Blues 2009'
